Goed!

Vraag hoe het met me gaat en het eerste woord dat uit mijn mond komt rollen is … “Goed!” Of het nu wel of niet goed gaat, de eerste reactie bevat altijd het woordje goed. Het is er ingesleten de afgelopen jaren, een gewoonte geworden.

Goed gaat het niet, redelijk is op dit moment een beter passend antwoord. De laatste maanden hebben in het teken van rouwverwerking gestaan. Verwerken dat ik geen moeder word, geen carrière ga maken, niet de onafhankelijke vrouw kan zijn die ik graag wil zijn. Kortom, niet het leven kan leiden dat ik graag gewild had en diep van binnen nog steeds het liefste wil.

Mijn hoofd maakt vaak overuren maar ik durfde mijn gevoelens niet op papier te zetten, laat staan te delen op dit blog. Op papier zetten maakt het echt en dan kan ik deze gevoelens niet langer negeren of ontkennen. Dat beangstigt me, ik ben bang om me kwetsbaar op te stellen maar ook bang om mensen te kwetsen.

Hoe durf ik uit te spreken dat ik naast blijdschap ook verdriet en jaloezie voel omdat mijn zus en schoonzus zwanger zijn? En hoe voorkom ik dat mensen mij gaan ontzien in hun blijdschap? Dat kan alleen maar door mijn gevoelens te erkennen en deze ook te delen.

Sara Kroos heeft dit toepasselijk verwoord in onderstaande liedtekst.

Dit is een aarzelend begin

En ik wil je vragen

Me niet te troosten

Niet te dragen

Maar getuige te zijn van mij

Van mij zonder grote woorden

Zonder doorgaan op kracht

Ik heb nooit toegelaten

Dat iemand mij zo zag

Maar ik wil niet bang zijn

Niet bang zijn